Meteen aan de slag
Tijdens de opleiding zit je niet alleen met je neus in de boeken. Je begint gelijktijdig in de praktijk op de meldkamer. “Iedere dag mag je onder begeleiding meeluisteren met oproepen, daarna ga je zelf aan de slag aan een splitter waarbij je begeleider meeluistert. Uiteindelijk krijg je coaching zodat je het helemaal alleen kan doen, met je begeleider op zwaaiafstand.”
Inmiddels heeft Changita al flink wat oproepen helemaal zelf afgehandeld. “Alles wat er in de regio gebeurt, komt binnen op de meldkamer. Dat kan uiteenlopen van een minder bedreigende tot zeer acute levensbedreigende situaties. Dan zijn wij de start voor hulp. In het begin is dat best wel eng. Als er iets is, dan kun je nog je begeleider aantikken. Maar als ze eenmaal verder weg zitten dan moet je echt je eigen kennis gebruiken, niet onzeker zijn en op jezelf vertrouwen.”
Blind vertrouwen
Vertrouwen op jezelf tijdens een calamiteit kan soms best lastig zijn, zeker als je niet ziet wat er aan de andere kant van de lijn gebeurt. Aan de verpleegkundig centralist de taak om de situatie zo goed mogelijk in te schatten en de melder duidelijke instructies te geven.
“Ik werk al 25 jaar in de zorg, dus ik heb gelukkig veel kennis. Daar kan ik op terugvallen tijdens het bellen. Normaal zou ik het fysiek overnemen, nu moet het via een telefoongesprek en moet ik de melder coachen wat te doen. Je kan niet door de telefoon springen, je kan alleen helpen door te praten en te zeggen wat er moet gebeuren. Je hoort het, je ziet het niet.” Dat maakt het werk uitdagend maar ook boeiend.
“Je hoort de melder, je bedenkt wat er aan de hand is, je overweegt de juiste ambulance en ondertussen verwerk je ook nog alles in het systeem. Je moet in beelden kunnen denken en klinisch kunnen redeneren. In zulke situaties moet jij echt de oren zijn, zij zijn de ogen”, vertelt Changita.
Iemands leven in jouw handen
Dat het een belangrijke functie is met veel verantwoordelijkheid beseft Changita maar al te goed. “Vorige week had ik een gesprek waarbij de familie dacht dat het om een reanimatie ging, maar het ging om iemand die zich verslikte. Ik heb meteen gehandeld en geïnstrueerd wat ze moesten doen. Toen de ambulance kwam, was de luchtweg gelukkig vrij. Wat ik toen heb gedaan, heeft dus echt geholpen. Dat soort situaties gaan om leven en dood. Dat maakt je baan heel belangrijk.”
Superheld op afstand
Het leukste aan haar werk vindt Changita om er als eerste bij te zijn en iemand in nood bij te staan, waardoor ze veel mensen kan helpen. Dat maakt haar trots.
“Je komt echt met iedereen in contact, van allerlei sociale klassen en van alle soorten leeftijden. Je bent de onbekende aan de andere kant van de telefoon die mensen in nood helpt. Een soort superheld op afstand.”
