Je staat er eigenlijk nooit bij stil, maar de hele dag door gebruik je zes zintuigen: horen, zien, ruiken, proeven, voelen en evenwicht. Daarnaast vertrouw je vaak ook op een zevende zintuig, noem het intuïtie, een onderbuikgevoel of zelfs een paranormale gave. Dat geldt ook voor onze professionals op de meldkamer en ambulances. Hun zevende zintuig kan hét verschil maken, blijkt uit het verhaal van ambulancechauffeur Raimond.
Niet pluis
Het is december 2022, ergens tussen Sinterklaas en kerst. De nachtdienst is koud en druk, de meldkamer zet alle eenheden zo efficiënt mogelijk in. Inmiddels is het twee uur; we hebben net een patiënt naar het HMC Westeinde gebracht en we melden ons vrij. De meldkamer vraagt of we alvast ‘onder A2’ (dat is een spoedrit zonder dat er sprake is van een levensbedreigende situatie) naar een adres in Den Haag willen rijden. De melder is nog aan de lijn, er is een boel commotie, maar ze weten nog niet precies wat er aan de hand is. In elk geval gaat het om een vierjarig kind en is er iets met de ademhaling. De meldkamer voelt dat het niet pluis is en staat op scherp.
Reanimatie
Nog geen minuut later wordt de informatie in ons incidentenscherm aangevuld. A2 wordt A1 met ‘reanimatie’ als melding. Het zevende zintuig van de meldkamer klopt. Ze schalen de hulp op: er komt een tweede ambulance en ook de politie, het Mobiel Medisch Team (MMT) en de Officier van dienst geneeskundige worden opgeroepen. Onze zwaailichten en sirene gaan aan, de snelheid neemt toe, net als onze concentratie. De ambulanceverpleegkundige pakt de kindermap erbij en somt op wat we moeten weten. Hij schrijft de informatie alvast op zijn handschoen: de hoeveelheid medicatie, het aantal beademingen en borstcompressies, en wat de schok van een AED (automatische externe defribillator) teweeg zou brengen. Bij een kind is dat allemaal anders dan bij een volwassene.
Gillende sirenes
Wij en de andere ambulance komen bijna tegelijkertijd aan, ook de politie arriveert. Als we uitstappen, horen we nog meer sirenes gillen in de nacht. Uiterst geconcentreerd beginnen we met de reanimatie. De collega’s van de politie ontfermen zich over de ouders en familieleden en proberen nieuwsgierige buren op afstand te houden. Het hart van het kind komt gelukkig weer op gang. Op dat moment stappen de collega’s van het MMT binnen, ze ondersteunen ons verder. Het kind krijgt een verdoving en gaat aan de beademing, zodat we het snel naar het Sofia Kinderziekenhuis kunnen brengen. Een van de ouders en een arts van het MMT rijden mee.
Dikke knuffel
Eenmaal terug op de ambulancepost praten we na over wat er is gebeurd. We laten aan de meldkamer weten dat hun zevende zintuig voor dit kind hét verschil heeft gemaakt. Als ik thuiskom, geef ik mijn zoon een extra dikke knuffel voor hij naar school gaat. Hij begrijpt er niks van, maar dat leg ik later nog wel eens aan hem uit.